Snopek: Historia ruchu kibicowskiego Legii część druga – ówcześni „andrzeje”

Autor Redakcja

Najciekawsze zostawiam na później, dlatego zacznę od grupy miłośników sportowej rywalizacji. Grupę tą na Legię ściągała oczywiście nadzieja na zobaczenie wspaniałego widowiska sportowego, jeżeli drużyna była na czele w ligowej tabeli, niemalże pewne było to, że na mecz z nią przyjdzie wielu ludzi. Tak jak już wspomniałem w poprzedniej części, dla nich bardzo ważnymi czynnikami były: pogoda, pora meczu, a niekiedy nawet jego stawka: „Termometr zainteresowania końcowymi walkami o piłkarskie mistrzostwo Polski wykazuje w ostatniej fazie rozgrywek wielki wzrost temperatury. Boć przecież owe kilka tysięcy ludzi, które mimo deszczu wiszącego w powietrzu okoliły w niedziele zwartą masą boisko Legji nie sprowadziła nadzieia oglądana pięknej gry.(…)

Magnesem przyciągającym publiczność była więc stawka – waga gry i doniosłość jej wyniku dla każdego z rywali. A stawki te z obu stron były bardzo poważne: zwycięstwo dla Legji było równoznaczne z wspięciem się na jeszcze jeden szczebel stromej drabiny mistrzowskiej, klęska dla Pogoni oznaczała pogrążenia czterokrotnego ex-mistrza Polski na samym dnie tabeli pod kłębowiskiem 12-tu innych klubów.” – relacja PS z meczu z Pogonią Lwów z 1929 roku. Poza tym bardzo silnym magnesem dla nich byli rywale zza granicy: „Publiczność, spragniona zagranicznych zespołów w stolicy, nie miała niestety pełnej satysfakcji. Goście, bowiem nie pokazali nic ponad przeciętność.” (mecz z Fulgerul z Rumunii z 1927). Toteż dziennikarze często oceniali czy publiczność się zawiodła czy też nie: „Ostatni mecz w sezonie. Od zawodów takich powinna wiać melancholja jesieni i smętek rzeczy, która się kończy.

Tymczasem było wręcz przeciwnie. Wyjątkowo ciepły dzień listopadowy ściągnął na stadjon Legji wcale pokaźną liczbę widzów, którzy z pewnością swej ekskursji tym razem nie żałowali.” (mecz z ŁKS-em z 1932 roku) „Pubczliność piłkarska ma nosa. Przeszło 6.000 warszawiaków przeczuło, że niedzielna walka Legji z Wisłą będzie godna oglądania, to też stadjon Legji wypełnił się niemal po brzegi” (mecz z Wisłą z 1931 roku) – czytamy w „Przeglądzie Sportowym”.

[Zdjęcie z wyżej wymienionego meczu. „Przegląd Sportowy”]

Podobna sytuacja miała miejsce na innych stadionach. Z publicystyki Mielecha na łamach „Stadjonu” wynika, że w okresie świetności Legia była magnesem dla publiczności, także w innych polskich miastach. W wyniku tego nie zawsze byli to kibice Legii, co w obecnych czasach wydaje się wręcz nie do pomyślenia. W „Przeglądzie Sportowym”czytamy: „Zresztą na chwałę publiczności stołecznej, musimy zaznaczyć, również że jest ona zawsze po stronie drużyny bardziej ambitnej, grającej fair, bitniejszej – słowem lepszej w najobszerniejszem słowa tego znaczeniu”. Co ciekawe ta „bezstronna” widownia wznosiła także okrzyki, w relacji z meczu z mającą wielu ówcześnie zwolenników Varsovią czytamy: „Pierwsza połowa bez rezultatu, jednak publiczność – o dziwo – jest za Legią: 'Legia puchar!’ [był to mecz w ramach towarzyskiego turnieju o Puchar Towarzystwa Eugenicznego w 1926 roku, który Legia wygrała – przyp. Snopek] rozbrzmiewa co chwila”. Małą odznakę czynnego kibicowania niweluje jednak fakt, iż że swoich wizyt na stadionie niekiedy żałowali: „Publiczności w liczbie 2 tysięcy opuszczającej trybuny, nie mogło to zadowolić. Szkoda że nie wyszliśmy po pierwszej połowie, słyszało się wszędzie” (mecz derbowy z Polonią z 1931 roku). Warto dodać także, że jako „publiczność warszawska” (jak to nazwano ich w prasie) byli oni bywalcami meczów wszystkich trzech warszawskich drużyn ligowych. Reasumując pikniki w trochę gorszym wydaniu, niż obecnie, którym w mojej ocenie nie warto poświęcać więcej uwagi.